Wie provoceert? En met wiens centen?

In Vlaanderen is de hel losgebarsten. Het Festival van Vlaanderen annuleert een concert onder leiding van een Israëlisch dirigent omdat die het vertikt de genocide in Gaza te veroordelen. “Beroepsverbod” schreeuwt de ene, “Racisme” buldert de andere, “Ontslag van minister Gennez”, eist de joodse lobby…

En wat doet de premier van dit land,  de man die de tegenstellingen moet verzoenen, de vrede bewaren en die geacht wordt boven alle controversen te staan? Hij trekt naar … een concert van deze dirigent. In Duitsland nog wel. Het antwoord op de vragen wie zijn toegangsticket betaalde en wie opdraait voor de verplaatsingskosten naar Essen en de veiligheidsmaatregelen daarbij, zijn vragen waarop we nooit antwoord zullen krijgen. Is zijn trip gesponsord door de joodse lobby in dit land? Inviteerde de diamantsector de premier? Te zien aan zijn politieke daden zou dat best kunnen: geen onmiddellijke erkenning van de Palestijnse staat terwijl zijn collega Netanyahu hem daarin bijtreedt met de woorden “Er komt geen Palestijnse staat”.

Wat er ook van zij, De Wever vloog of liet zich rijden  naar Essen, 250 km ver, niet voor een concert maar om te provoceren, om nog maar eens te laten zien wie zijn vriendjes zijn en honderdduizenden Vlamingen met een hart voor het leed in Gaza, veroorzaakt door zijn collega, te kakken te zetten. Hij is de baas, hij staat boven elke Belg, zijn mening is dominant. Hij begint akelig te lijken op zijn Israëlische collega. En de andere politieke partijen van Arizona, net als Sammy Mahdi in de Zevende Dag, die stonden er bij keken er naar. Arm België, quo vadis? Nusquam, cum talibus politicis.